Jak eksponować obrazy w domu. Zdjęcia

Wyjątkowy bufet z lat 30. ubiegłego wieku, a nad nim obrazy. Portret mężczyzny w okularach namalował Aleksander Kruszewski, jego modelem był teść gospodyni. Na obrazie obok kobieta w futrzanym kołnierzu – to ona sama sportretowana przez gdańskiego malarza Andrzeja Lipniewskiego.

Pani domu od lat uzupełnia domową galerię sztuki. Na ścianie można podziwiać reprodukcje dzieł dwóch z jej ulubionych malarzy: Pabla Picassa (Niebieski akt z 1902 r.) i Paula Klee (Senecio albo Głowa starca z 1922 r. nawiązujący do stylu kubistycznego). Znajdziemy też tu w duchu modernistyczny plakat Copenhegen 66 Bo Lundberga i reprodukcję jednego z serii obrazów Sary Morrissette, jakie stworzyła na podstawie czarno-białych zdjęć Georga Hoyningena-Huene. Niebieska twarz to dzieło Agaty Pietrusz. Pani domu jest autorką widocznych prac ze sklejki. Pozostałe dekoracje zostały kupione na pchlich targach.

To reprodukcja ekspresjonistycznego obrazu Pabla Picassa Stary gitarzysta. Został on namalowany na przełomie 1903 i 1904 roku i jest zaliczany do tzw. okresu błękitnego w twórczości artysty. Przedstawia starego człowieka grającego na ulicy w Barcelonie.

Wyposażenie salonu zostało przemyślane: nie ma tu natłoku mebli i dekoracji. Każda rzecz, jak się tu znalazła budzi sentyment pani domu, malarki i graficzki Joanny Trzcińskiej. Nad kanapą z lat XX wieku nią wisi jeden z jej autoportretów. Oczy to deska drzeworytnicza, z której nigdy nie wykonała odbitki. Po lewej jedna z części dyptyku autorstwa Joanny Trzcińskiej pt.: Barbarusy.

Trzy ikony na półce napisała sama właścicielka domu, Manuela Makowska-Paluszek. Od prawej: przedstawiającą Matkę Boską z Dzieciątkiem, mandylion z obliczem Jezusa Chrystusa oraz Emmanuela w ramie udekorowanej przez gospodynię. Czwarta ikona pochodzi ze zbiorów domowych.

Metalowe łóżko w drugiej sypialni jest z IKEA, a nad nim wisi obraz autorstwa gospodyni, Anety Gruszczyk, artystki wizualnej, malarki i witrażystki. To akryl na płótnie dzieło z lat studenckich.

Przykład świetnego wykorzystanie plakatów. Gospodarz wybrał celowo te z czasów PRL-u, by pokreślić charakter wnętrza utrzymanego w estetyce epoki. Ich kolorystyka także nie jest przypadkowa, prawda?