Tajemnicza góra

mieszkanie „klubowe”, 230 m2, jedyne na najwyższym piętrze otoczonym tarasami – rodzinny penthouse. Korytarz w tle, wiodący w głąb mieszkania – do pokoju czteroletniego syna i sypialni małżeńskiej – ma się kojarzyć z nowojorskim apartamentem. Wrażenie potęgują elementy zamykające odległy plan: obraz Pawła Skurskiego i stolik. Pierwszy kupiony na aukcji charytatywnej, drugi sprowadzony z mieszczańskiego domu rodzinnego Jacka. W tamtym miejscu korytarz zakręca w lewo. Apartament ma plan litery „L”, otoczonej tarasami. Obudowane szafami wejście do niego kryje się w orzechowej zabudowie, na wysokości kuchni

żaluzje na całej ścianie to architektoniczny trik i wzorcowy przykład na to, jak można przemienić niedoskonałość w atut. Żaluzje nie dość, że maskują małe nieciekawe okna, to jeszcze rozpraszają światło dnia. Ślizga się ono po lakierowanych deseczkach i ożywia całą ścianę. Domknięte żaluzje rzucają na biały kuchenny mebel cienie w klimacie klasycznego filmu noir, gdzie bohaterowie albo pokazywani są w ostrym świetle, albo nie opuszczają strefy cienia. Domownicy to uwielbiają

z lewej strony wejście do łazienki, a z prawej do garderoby. Oba korytarzyki łączą się na wysokości okna (zasłoniętego w tym widoku), tworząc trakt w formie litery „U”. Miękka wykładzina w sypialni to rozwiązanie rodem z ekskluzywnego hotelu. Gospodarze przyznają, że w swojej intymnej przestrzeni spędzają więcej czasu niż w rozległym ultranowoczesnym salonie. Mają tu także telewizor