Dzwonczyn macierzankowy - Edraianthus serpyllifolius

Dzwonczyn macierzankowy to roślina wieloletnia należąca do rodziny dzwonkowatych (Campanulaceae). W środowisku naturalnym spotyka się go obszarze Półwyspu Bałkańskiego. To drobna, nisko ścieląca się bylina osiągająca do 5 cm wysokości. Tworzy gęste, kolorowe dywany. Liście są drobne, równowąskie.

Dzwonczyn macierzankowy kwitnie od czerwca do sierpnia. Jego kwiaty są pięciopłatkowe, dzwonkowate, mają fioletową barwę. Dzwonczyn macierzankowy powinno się sadzić w miejscach słonecznych, ciepłych – wtedy wytwarza najwięcej kwiatów. Preferuje podłoża niezbyt żyzne, dobrze przepuszczalne. Może rosnąć nawet na piaszczystych glebach. Roślinę można sadzić jesienią lub wiosną. Jest wystarczająco mrozoodporna. Należy ją podlewać w czasie długotrwałej suszy. Dokarmianie jest konieczne jedynie na mało zasobnych, lekkich glebach. Dobrze reaguje na nawożenie organiczne. W początkowych okresie uprawy ważnym zabiegiem pielęgnacyjnym jest odchwaszczanie.

Dzwonczyn macierzankowy to dość rzadko spotykana roślina w polskich ogrodach. Gatunek może nadać oryginalności zielonemu zakątkowi. Najczęściej wykorzystuje się go do sadzenia na skalniakach. Dobrze wygląda sadzony w szczelinach murów lub między kamieniami. Nadaje się także do obsadzania obrzeży rabat i nawierzchni. Doskonale prezentuje się w kompozycji z innymi roślinami z rodziny dzwonkowatych oraz niskimi bylinami skalnymi.

Michał Mazik