Języcznik zwyczajny - Phyllitis scolopendrium

Języcznik zwyczajny to wieloletnia paproć należąca do rodziny zanokcicowatych (Aspleniaceae). W środowisku naturalnym występuje w Europie, Azji i Afryce Północnej. W Polsce jest gatunkiem rzadkim, objętym ścisłą ochroną gatunkową. Nieliczne stanowiska występują głównie w położeniach górskich - w wilgotnych lasach, na zboczach i w szczelinach.

Języcznik zwyczajny dorasta do 60 cm wysokości. Wytwarza długie, grube, niepodzielne liście o zaostrzonym końcu. Zarodniki są dobrze widoczne, mają wydłużony kształt.

Języcznik zwyczajny preferuje miejsca lekko zacienione. Nie znosi bezpośredniego nasłonecznienia. Lubi żyzne, umiarkowanie wilgotne, przepuszczalne podłoża. Jest tolerancyjny względem odczynu gleby. Można go sadzić jesienią lub wiosną. Późniejsze przesadzanie jest niewskazane – roślina może chorować. Młode okazy zaleca się regularnie podlewać – szczególnie te uprawiane w pojemnikach. Na słabszych glebach warto stosować nawozy organiczne (kompost, obornik, gnojówki). Źle reaguje na intensywne nawożenie mineralne i często związane z tym zasolenie gleby. Aby języcznik efektywnie prezentował się, warto usuwać zaschnięte liście. Gatunek jest wystarczająco mrozoodporny.

Języcznik zwyczajny można uprawiać w ogrodzie lub pomieszczeniu - jako roślinę doniczkową. To dobra dekoracja cienistych zakątków, rabat i oczek wodnych. Jej liście były wykorzystywane w medycynie ludowej jako naturalny lek.

Michał Mazik