Lepnica bezłodygowa - Silene acaulis

Lepnica bezłodygowa należy do rodziny goździkowatych (Caryophyllaceae). W środowisku naturalnym występuje w wielu rejonach świata (głównie Europa, Azja i Ameryka Północna). W Polsce można ją spotkać w Tatrach.

Lepnica bezłodygowa charakteryzuje się poduszkowym, zwartym pokrojem. Osiąga kilka centymetrów wysokości. Liście są drobne, równowąskie. Roślina przed kwitnieniem przypomina nieco mech. Kępy w dobrych warunkach mogą rozrastać się nawet do 1 m średnicy. Roślina kwitnie od czerwca do sierpnia. Kwiaty są małe, pięciopłatkowe o barwie różowej.

Lepnicę bezłodygową można uprawiać zarówno na stanowiskach słonecznych, jak i lekko zacienionych. Lubi gleby wapienne, dobrze przepuszczalne, umiarkowanie zasobne w składniki pokarmowe. Rośnie także na podłożach gorszej jakości – kamienistych i piaszczystych. To gatunek w pełni mrozoodporny. Można go siać/sadzić jesienią lub wiosną. Młode okazy zaleca się podlewać, starsze są dość odporne na suszę. Nie wymaga nawożenia. Ważnym zabiegiem pielęgnacyjnych – szczególnie w początkowym okresie uprawy – jest odchwaszczanie. Roślinę łatwo można rozmnożyć przez podział kęp. Co kilka lat roślinę warto odmłodzić, gdyż traci swoje ozdobne walory.

Lepnica bezłodygowa znakomicie nadaje się do dekoracji ogródków skalnych. Ze względu na poduszkowy pokrój dobrze wygląda uprawiana przy kamieniach i w szczelinach murów. Warto ją łączyć ze skalnicami, rojnikami i rozchodnikami. Nadaje się do ogrodów różnego typu – w tym wiejskich i orientalnych.

Michał Mazik