Skalnica gronkowa - Saxifraga paniculata

Skalnica gronkowa to bylina należąca do rodziny skalnicowatych (Saxifragaceae). W środowisku naturalnym występuje w Europie i w Azji. W Polsce objęta jest częściową ochroną gatunkową.

Skalnica gronkowa charakteryzuje się zwartym, poduszkowym pokrojem. Jej liście są drobne, mięsiste, zebrane w rozety. Przed kwitnieniem wysokość rośliny zwykle nie przekracza 10 cm. Pęd kwiatostanowy osiąga natomiast do 20 cm wysokości. Skalnica gronkowa kwitnie od czerwca do lipca - kwiaty są drobne zebrane w wiechy lub baldachy.

Skalnicę gronkową zaleca się uprawiać na stanowiskach słonecznych, ciepłych, suchych. Preferuje podłoże umiarkowanie żyzne, wapienne, dobrze przepuszczalne. Może rosnąć w glebie kamienistej i mniej zasobnej w składniki pokarmowe. Skalnica jest odporna na mróz. Można ją sadzić jesienią lub wiosną. Nasiona skalnicy najczęściej wysiewa się latem. Młode okazy w upalne dni warto podlewać, starsze dobrze znoszą susze. Z zabiegów pielęgnacyjnych ważne jest regularne odchwaszczanie. Nie wymaga nawożenia.

Skalnicę gronkową w szczególności poleca się stosować do dekoracji ogrodów skalnych. Oprócz tego można ją wykorzystać do tworzenia słonecznych obrzeży rabat. Dobrze wygląda sadzona wśród kamieni i w szczelinach murów. Tworzy ciekawe kompozycje z rojnikami, rozchodnikami i innymi bylinami „poduszkowymi”. Powinno się unikać sadzenia skalnicy przy roślinach ekspansywnych, gdyż może szybko zostać zagłuszona.

Michał Mazik