Szarotka alpejska - Leontopodium alpinum

Szarotka alpejska to bylina należąca do rodziny astrowatych (Asteraceae). W środowisku naturalnym występuje w Europie - w Polsce można ją spotkać dziko rosnącą w Tatrach (jest objęta ścisłą ochroną gatunkową).

Szarotka alpejska to niska, rozetowa roślina, zwykle nieprzekraczająca 20 cm wysokości. Wytwarza łopatkowate liście. Roślina pokryta jest grubą warstwą filcowatego kutnera, chroniącą przed zimnem i upałami.

Szarotka alpejska kwitnie od lipca do sierpnia, ma dekoracyjne kwiatostany: koszyczki o biało-żółtym kolorze. Roślina pokryta jest grubą warstwą filcowatego kutnera, chroniącą przed zimnem i upałami.

Szarotkę alpejską zaleca się uprawiać na stanowiskach słonecznych – wtedy jest najbardziej dekoracyjna - choć znosi także warunki półcieniste. Warto sadzić ją przy kamieniach lub w szczelinach murów (to ogranicza wyparowywanie wody przy korzeniach). Lubi podłoża żyzne, przepuszczalne, bogate w wapń. Nie toleruje nadmiaru wilgoci w glebie. Można ją sadzić jesienią lub wiosną. Młode okazy zaleca się podlewać w czasie suszy. Roślinę można zasilać nawozami wieloskładnikowymi – dawki powinny być jednak mocno rozcieńczone. Jednym z ważniejszych zabiegów w czasie sezonu jest odchwaszczanie. Wiosną powinno się usuwać suche pędy i liście. Jesienią szarotkę warto okryć – zwłaszcza w chłodniejszych rejonach Polski. Jest rzadko porażana przez choroby i atakowana przez szkodniki.

Szarotkę alpejską wykorzystuje się do dekoracji ogrodów skalnych. Dzięki warstwie filcu znakomicie wyróżnia się na tle innych roślin. Można sadzić ją także na rabatach, nadaje się do tworzenia obrzeży. Z powodzeniem szarotkę alpejską można uprawiać w pojemnikach, ale należy wtedy dobrze chronić korzenie przed mrozem w czasie zimy i przegrzaniem w okresie letnim. To cenny gatunek na suche bukiety.

Michał Mazik