Śnieżnik lśniący - Chionodoxa luciliae

Śnieżnik lśniący to roślina cebulowa z rodziny hiacyntowatych (Hyacinthaceae). Nazwa rośliny pochodzi od greckich słów: chion – śnieg i doxa – duma, sława. Jest jednym z pierwszych kwiatów pojawiających się wiosną, często kwitnie wtedy, gdy leży jeszcze śnieg. Kwitnie wczesną wiosną (luty i marzec).

Śnieżnik lśniący dorasta do 15 cm wysokości, ma 2–4 długie i wąskie liście oraz szypułkę zakończoną kilkoma gwiaździstymi kwiatami z białym środkiem. W zależności od odmiany kwiaty mają barwę białą, różową lub jasnoniebieską.Po przekwitnięciu liście usychają i odpadają, dobrze je wtedy usunąć, ponieważ nie wyglądają ładnie. Nawóz nie jest konieczny, ale można dostarczyć jej trochę więcej potasu i fosforu podczas sadzenia.

Cebulki śnieżnika lśniącego sadzimy jesienią (we wrześniu i październiku) dość blisko siebie (rozstawa 5–10 cm) na głębokości około 5 cm. Cebule można wykopać pod koniec zasychania liści, warto zrobić to co kilka lat, ponieważ gdy rośliny utworzą zwarte kępy, słabiej kwitną. Wykopane cebule należy przechowywać w suchym, ciemnym i dobrze wietrzonym miejscu, w temperaturze 17–20 st. C.

Śnieżnik lśniący najlepiej rośnie na glebie lekkiej, przepuszczalnej, próchnicznej, dostatecznie wilgotnej. Może rosnąć zarówno w pełnym słońcu, jak i w lekkim cieniu.

Śnieżnik lśniący pięknie zdobi ogród wczesną wiosną. Znakomicie nadaje się na ogrody skalne, można sadzić go także w grupach na trawnikach i rabatach kwiatowych. Świetnie prezentuje się w kompozycjach z tulipanami, żonkilami i przebiśniegami. Śnieżnik rozmnażamy przez podział bulw.