Parocja perska - Parrotia persica

Parocja perska to niewielkie drzewo należące do rodziny oczarowatych (Hamamelidaceae). W środowisku naturalnym parocja perska rośnie na kontynencie azjatyckim.

Parocja perska nazywana jest „żelaznym drzewem”. W ogrodzie dorasta zwykle do 5 m wysokości, rośnie bardzo wolno. Ma szeroką, rozłożystą koronę, z pokroju przypomina krzewy (wytwarza dużą liczbę pni). Kora u starszych okazów łuszczy się. Liście parocji perskiej są owalne, lekko pomarszczone. Jesienią intensywnie przebarwiają się na żółto, pomarańczowo i czerwono. Kwiaty parocji perskiej pojawiają się jeszcze zimą, przed wykształceniem liści (podobnie jak u oczarów), są czerwone, obupłciowe i nie mają okwiatu. Owocem parocji jest pękająca torebka.

Parocja perska najlepiej rośnie w słonecznych lub lekko zacienionych miejscach. Optymalne dla parocji podłoże jest żyzne, przepuszczalne, umiarkowanie wilgotne, o odczynie lekko kwaśnym lub kwaśnym. Drzewa sadzi się jesienią lub wiosną. Młode okazy wymagają regularnego podlewania, starsze podlewa się rzadziej - w miarę potrzeby. Parocja jest odporna na choroby i szkodniki. Dobrze reaguje na cięcie. Nie jest w pełni mrozoodporna, dlatego przed nadejściem mrozów wymaga okrycia oraz ściółkowania (lub usypania kopczyka).

Parocję perską można sadzić w ogrodzie pojedynczo lub w kompozycji z krzewami lub niewysokimi drzewami. Interesująco wygląda z połączeniu z iglakami.

Michał Mazik