Głowocis japoński - Cephalotaxus harringtonia

Głowocis japoński to krzew, rzadziej niskie drzewo, należący do głowocisowatych (Cephalotaxaceae). W środowisku naturalnym występuje w Azji. W ojczyźnie pochodzenia dorasta do 6 m wysokości, w Polsce jest znacznie niższy. Rośnie wolno - po 10 latach osiąga około 1 m wysokości i 1 m szerokości. Pokrój rośliny jest kolumnowy.

Zobacz galerię 2 zdjęcia

Autor: Mariusz Bykowski

Głowocis japoński

Igły są podobne do igieł cisa, ale znacznie dłuższe (mają około 5 cm długości). Na spodniej stronie igieł widoczne są jasnosrebrzyste paski. Owoce głowocisa japońskiego są owalne, mają zielony, oliwkowy lub brązowy kolor. Dojrzewają w drugim roku.

Głowocis japoński dobrze rośnie na stanowiskach lekko zacienionych i w pełnym cieniu. Lubi podłoża ciężkie, zasobne w składniki pokarmowe, umiarkowanie wilgotne o lekko kwaśnym lub kwaśnym odczynie. Roślinę sadzi się zwykle wiosną. W polskim klimacie głowocis japoński jest w pełni mrozoodporny i wymaga okrycia/ściółkowania. Uprawy najlepiej udają się w zachodniej części Polski. Młode okazy zaleca się regularne podlewać. Roślinę warto nawozić od wiosny do końca lata nawozami organicznymi lub mineralnymi (specjalistycznymi do iglaków).

Głowocis japoński nie jest rośliną zbyt popularną w Polsce. Można go spotkać czasem w parkach i ogrodach botanicznych. W ogrodzie warto go sadzić w miejscach cienistych, gdzie inne rośliny słabo rosną i przy roślinach osłonowych (np. jodłach). Nadaje się do tworzenia kompozycji kolorystycznych. Można tworzyć z niego żywopłoty (w miejscach osłoniętych od silnego wiatru).

Michał Mazik