Perska tarcza - Strobilanthes dyerianus

Perska tarcza należy do rodziny akantowatych (Acanthaceae). W środowisku naturalnym można ją spotkać w południowo-wschodniej Azji. To bylina, którą w Polsce uprawia się jako roślinę jednoroczną (ze względu na brak mrozoodporności).

Perska tarcza dorasta do 1 m wysokości (zwykle osiąga 30-60 cm). Wytwarza jajowate, ostro zakończone, mozaikowe liście o fioletowo-zielonym kolorze, które są główną ozdobą rośliny. Kwiaty perskiej tarczy są drobne, niepozorne, purpurowe. Mogą pojawić się jesienią.Perską tarczę najlepiej uprawiać w miejscach lekko osłoniętych, wolnych od bezpośredniego nasłonecznienia. Preferuje podłoża przepuszczalne, żyzne, zasobne w składniki pokarmowe, umiarkowanie wilgotne. Do gruntu sadzi się ją w drugiej połowie maja. Gatunek nadaje się także do uprawy pojemnikowej. W czasie sezonu wegetacyjnego należy roślinę regularnie podlewać (gdy podłoże przeschnie), najlepiej przegotowaną miękką wodą. Kilkakrotnie w sezonie perską tarczę można dokarmiać. Stosuje się głównie nawozy potasowo-fosforowe. Dzięki nim roślina dobrze ukorzenia się, rozrasta i wytwarza atrakcyjnie wybarwione liście. Warto uszczykiwać pędy, aby pobudzić roślinę do krzewienia. Jeśli zamierzamy zachować okaz na kolejny sezon (np. do rozmnożenia), przed nadejściem przymrozków należy przenieść go do pomieszczenia. Roślinę ukorzenia się z sadzonek wierzchołkowych (powinny mieć przynajmniej dwa węzły).Perska tarcza to oryginalny gatunek, który można wykorzystać do tworzenia cienistych rabat. Uprawiana w pojemniku może być ozdobą balkonu, tarasu, altany lub drzwi wejściowych do domu. Roślina nadaje się także do dekoracji wnętrz.

Michał Mazik