Bukszpan wieczniezielony ‘Variegata’ - Buxus sempervirens ‘Variegata’

Bukszpan wieczniezielony ‘Variegata’ to odmiana zimozielonego krzewu liściastego z rodziny bukszpanowatych (Buxaceae). Rośnie dość wolno (przyrasta około 8 cm rocznie), osiągając do 1,5 m wysokości i nieco mniejszą średnicę.

Spis treści

1. Bukszpan wiecznie zielony ‘Variegata’ - opis
2. Bukszpan wiecznie zielony ‘Variegata’ - kwiaty i owoce
3. Bukszpan wiecznie zielony ‘Variegata’ - cięcie i przesadzanie
4. Bukszpan wiecznie zielony ‘Variegata’ -  stanowisko, podłoże
5. Bukszpan wiecznie zielony ‘Variegata’ - rozmnażanie

Bukszpan wiecznie zielony ‘Variegata’ - opis

Bukszpan wiecznie zielony ‘Variegata’ tworzy gęste, zwarte, owalne krzewy o regularnej koronie, złożone z licznych, silnie rozgałęzionych, wzniesionych, gęsto ulistnionych pędów, które w młodszym wieku są skąpo owłosione, a starsze – nagie.

Liście są krótkoogonkowe, jajowato-eliptyczne lub owalne, skórzaste, sztywne, całobrzegie, nagie, długości do 3 cm, ułożone na pędach naprzeciwlegle, często lekko wcięte na wierzchołku. Wierzchnia strona blaszek liściowych jest gładka, lekko błyszcząca, zielona, z białym marginesem, który w trakcie sezonu przebarwia się na kremowo i żółtawo.

Spodnia strona liści jest jasnozielona lub żółtawa, matowa. Liście utrzymują się na krzewie przez cały rok i wydzielają charakterystyczny, balsamiczny zapach (szczególnie w wilgotne i ciepłe dni).

Bukszpan wiecznie zielony ‘Variegata’ - kwiaty i owoce

Bukszpan wiecznie zielony ‘Variegata’ to roślina jednopienna. Kwiaty są niepozorne, bezpłatkowe, żółtawe, ukryte wśród liści. Pojawiają się pod koniec kwietnia lub w maju, wyrastając w kątach liści. Lekko pachną i masowo przyciągają pszczoły. Bukszpan jest rośliną owadopylną. Owoce bukszpanu to niepozorne kuliste, 3-klapowe, pękające torebki z dziobatym wyrostkiem i czarnymi, błyszczącymi nasionami wewnątrz.

Bukszpan wiecznie zielony ‘Variegata’ ma dość płytki, szeroko rozrastający się system korzeniowy, dlatego nie powinno się uprawiać podłoża ani sadzić innych roślin w bezpośrednim jego sąsiedztwie, aby nie uszkodzić korzeni. Z tego samego powodu roślina dość łatwo przyjmuje się po przesadzeniu (możliwe jest też przesadzanie starszych egzemplarzy – z bryłą ziemi).

Bukszpan wiecznie zielony ‘Variegata’ - cięcie i przesadzanie

W pierwszym roku po posadzeniu roślina powinna być dodatkowo nawadniana (w okresach bezdeszczowych), co pomoże wykształcić prawidłowy system korzeniowy i ułatwi przyjęcie się rośliny.

Bukszpan wiecznie zielony ‘Variegata’ doskonale znosi cięcie i formowanie. Pierwszy raz tniemy rośliny wczesną wiosną, wycinając pędy przemarznięte, suche i chore. Cięcie formujące wykonuje się latem, na przełomie lipca i sierpnia (tnie się tylko młode, tegoroczne przyrosty, skracając je o kilka centymetrów).

Bukszpan wiecznie zielony ‘Variegata’ -  stanowisko, podłoże

Bukszpan wiecznie zielony ‘Variegata’ najlepiej rośnie na słonecznych i półcienistych, lekko wilgotnych stanowiskach, na żyznych, przepuszczalnych glebach o odczynie obojętnym lub lekko zasadowym. Znosi też stanowiska cieniste, ale wtedy rośnie bardzo wolno.

Roślina w polskich warunkach klimatycznych nie jest całkowicie mrozoodporna i najlepiej zimuje w miejscach zacisznych, osłoniętych od silnych, wysuszających wiatrów. W chłodniejszych rejonach kraju wymaga zabezpieczenia na zimę (krzewy można owinąć cieniówką lub agrowłókniną, co chroni je również przed intensywnym parowaniem wody z powierzchni liści, szczególnie na silnie nasłonecznionych stanowiskach).

W cieplejszych rejonach kraju, jeśli roślina nie jest okrywana, w szczególnie śnieżne zimy należy strząsać zalegający na gałęziach śnieg, pod którego ciężarem pędy mogą się wyłamywać.

Bukszpan wiecznie zielony ‘Variegata’ to doskonała roślina do formowanych obwódek rabat i niewielkich strzyżonych geometrycznych brył. Sadzony w grupach z roślinami o ciemniejszym ulistnieniu, jest doskonałym barwnym akcentem rozjaśniającym.

Bukszpan wiecznie zielony ‘Variegata’ - rozmnażanie

Bukszpan wiecznie zielony ‘Variegata’ rozmnaża się jedynie wegetatywnie przez sadzonki pędowe (półzdrewniałe lub zdrewniałe), pobierane z tzw. piętką. Sadzonki około 10 cm długości pobiera się w sierpniu i ukorzenia w pojemnikach, w mieszaninie piasku i torfu. Na zimę wstawia się je do chłodnego i widnego pomieszczenia, a na przełomie kwietnia i maja kolejnego roku, można wysadzać na miejsce stałe do ogrodu.

Agnieszka Mike-Jeziorska