Wierzba purpurowa - Salix purpurea

Wierzba purpurowa – zwana też wierzbą czerwoną, szpagatówką, wikliną – występuje w stanie naturalnym w Azji (w Mongolii), Afryce Północnej (Algeria, Maroko, Tunezja) i niemal w całej niemal Europie.

Wierzba purpurowa rośnie głównie w dolinach rzek, potoków, nad stawami, na mokrych łąkach. Wymaga podłoża o dużej wilgotności – jest hygrofitem. Rośnie na glebach ubogich, piaszczystych i żwirowych. Ten gatunek wierzby jest często uprawiany. To krzew liściasty o kulistej koronie, osiągający do 3 m wysokości. Ma wyprostowane, cienkie, błyszczące i bardzo elastyczne pędy, które wyrastają gęsto i mają purpurowoczerwony kolor.Liście wierzby purpurowej są odwrotnie lancetowate, matowe, na górnej stronie ciemnozielone, na spodniej –jasnozielone, do 12 cm długości, powyżej połowy są piłkowane. Młode listki są owłosione, lecz szybko stają się nagie.Wierzba purpurowa kwitnie przed rozwojem liści (marzec–kwiecień). Jest rośliną owadopylną, dwupienną. Owocem jest torebka zawierająca liczne drobne nasiona, które są rozsiewane przez wiatr.

Wierzba purpurowa jest rośliną uprawną – wykorzystuje się ją w wikliniarstwie. Używana jest jako faszyna do obsadzania wałów przeciwpowodziowych i brzegów rzeki w celu zabezpieczenia ich przed wymywaniem przez wodę. To jeden z głównych gatunków wierzb uprawianych jako tzw. rośliny energetyczne.Wierzba purpurowa to roślina lecznicza. Surowcem jest kora (Cortex Salicis), która zawiera flawonoidy, kwasy organiczne i glikozydy (w tym salicynę). Korę zbiera się z 2–3-letnich pędów wczesną wiosną i suszy. Salicyna ma silne działanie przeciwzapalne, przeciwgorączkowe i ściągające. Wykorzystywana jest przy bólach głowy, przeziębieniach przebiegających z gorączką, różnych chorobach reumatycznych, miażdżycy. Obecnie już nie pozyskuje się do celów leczniczych kory wierzby, ponieważ jest zastępowana syntetycznie produkowanym kwasem acetylosalicylowym.

Wierzba purpurowa ze względu na kolorowe pędy, piękne kwiatostany i gęsty pokrój jest uprawiana jako roślina ozdobna.

Odmiany ozdobne: ‘Nana’, ‘Pendula’ o zwisających delikatnych pędach. W wikliniarstwie wykorzystuje się odmiany ‘Jagiellonka’ i ‘Piankówka’.