Zimokwiat wczesny - Chimonanthus praecox

Zimokwiat wczesny należy do rodziny kielichowcowatych (Calycanthaceae). W środowisku naturalnym rośnie w Chinach. W wielu krajach, w tym w Polsce, jest uprawiany jako roślina ozdobna.

Zimokwiat wczesny dorasta do 2 m wysokości, rośnie wolno. Ma wzniesiony, rozłożysty pokrój. Z wyglądu przypomina nieco forsycję. Liście są jajowate o ostro zakończonych brzegach i szorstkiej powierzchni. Kwitnie w stanie bezlistnym – od lutego do marca. Kwiaty są woskowate, zebrane w pęczki. Mają żółtą barwę (wewnętrzne, częściowo zakryte płatki są purpurowe), wydzielają intensywny, przyjemny zapach. Owocem jest wydłużona, pękata torebka zawierająca kilka nasion.

Zimokwiat wczesny powinno się uprawiać w miejscu słonecznym, ciepłym, osłoniętym od wiatru. Gatunek, ze względu na pochodzenie, w naszym klimacie nie jest całkowicie mrozoodporny. W ostre lub bezśnieżne zimy może przemarzać. Na okres zimowy warto zabezpieczyć go grubą warstwą ściółki i agrowłókniną (którą pod koniec zimy trzeba będzie zdjąć). Lubi żyzne, przepuszczalne podłoża. Sadzonki najlepiej wysadzać późną wiosną. Po posadzeniu warto je przyciąć. Latem – w czasie suszy - roślinę zaleca się podlewać. W czasie sezonu wegetacyjnego można ją dokarmić nawozami wieloskładnikowymi.

Zimokwiat wczesny to oryginalny, niezbyt często spotykany krzew. Warto uprawiać go (szczególnie w cieplejszych rejonach Polski), gdyż dekoruje ogród w okresie zimowym lub wczesnowiosennym. Ze względu na przyjemny zapach kwiatów zimokwiat często sadzi się w pobliżu wejścia do ogrodu lub domu. Kwiaty są jadalne – wykorzystuje się je w ziołolecznictwie.

Michał Mazik